Tinc pocs records.
Va ser una etapa bonica, fàcil, agradable de fer i compartir.
Però, malauradament, des d'aleshores ha plogut molt. Molt.
Adéu (sense accent segons l'Institut d'Estudis Catalans) a una etapa que tanca un cicle, adéu al camí nord de la costa catalana. Ara estic en un altre camí, el de Barcelona a Blanes. Res a veure. Tampoc ho pretenc.
I sí, aquest escrit té també un doble sentit. Una doble lectura. Una metàfora amagada.
Hola reina. Sigo entrando a leer, simplemente por saber que sigues, que estás, y cómo.
ResponEliminaCaminos nuevos que se abren, a mí también. Caminos más arduos. Y saber que las sendas que quedan ya son todas cuesta abajo, y eso no alude a su facilidad de descenso.
Besos, abrazos enormes, chica especial y deslumbrante.
Y sin contestarme a tu propia pregunta...
ResponElimina¿Como estás...? (Los puntos suspensivos, una de esas cosas que compartimos)